sobota, 26 września 2009

Wiersz Siedemnasty

„7 Cór”


Miał ojciec Honor z wybranką swą Historią,
Siedem córek, wśród nich:
Miłość , Chwałę, Wolność,
I jeszcze inne:
Pamięć, Nadzieje, Godność,
A najstarszą:
Dumę, zwaną czasem Morią.

Wędrowiec, co przez
Ojca, córy raz poznał,
Z domu tego wychodzić już, nigdzie nie chciał,
Pożądliwość swą oddał dla tych kilku ciał,
Bo to w Nich szczęścia raz, a prawdziwie zaznał.

Jemu w radości i trudzie czas upływał,
Czasem służka
Poezja wzrok mu wodziła,
By wskazać gdzie, która córa się ukryła,
Tak właśnie się czuł gość, co do Nich przybywał.

Każda z cór rycerza sobie obierała,
Brała, bo przecie wojaka była godna.
Cierpień, Krwi Wyrzeczeń, każda była głodna.
O swojego
śmiałka każda dobrze dbała.

Miłość: część rozkoszy i uczucia kawał,
Godność: uniesienie. Wolność: rozkosz w pełni,
Chwała,
Pamięć: że wspomną o nich następni.
To właśnie od Nich, każdy rycerz dostawał.

Miłość,
Wolność, Chwała; dla nich wojowali.
Nadzieja, Pamięć; po nich pozostawały.
Czasem szepty Dumy z drogi ich spychały.
Godność ze sobą do grobu zabierali.

Jedni mówią, że piękne były te córy.
Inni do
bestii porównania im czynią,
Mówią, że przeklęte jak pieśnią syrenią,
Nad stromą wabią przepaść, byś skoczył z góry.